Homilia na poświęcenie własnego kościoła
Dokonuje się on tak, jak dzisiaj też wspaniale nam przypomniała Ewangelia, dzięki Sakramentom, a zwłaszcza Eucharystii, która zawiera obecnego Jezusa Chrystusa. To On jest kamieniem węgielnym naszej świątyń, i bo On jest sam Świątynią. Dla nas to są bardzo często tylko symboliczne określenia — natomiast Żyd mieszkający nad Jordanem wiedział, co znaczy świątynia.
Przodkowie jego wznosili przez kilkadziesiąt lat wspaniały przybytek Boga Jednemu i wierzyli, że on jest tam jest obecny. Ale chyba i oni byli zaszokowanie i tym, że jedyną istniejącą świątynią jest Ciało Chrystusa. To jest skondensowany skrót, że przez całe życie chodząc do świątyni-znaku — kamiennej, z cegieł z drewna — uczymy się, co to znaczy, że Ciało Chrystusa jest Świątynią.
Święto, które w tym tygodniu będziemy przeżywać, Wszystkich Świętych, to święto tych, którzy budowali świątynie i odeszli — nie w ciemności, ale w światłość wiekuistą, gdzie czekają na nas, i święto tych, którzy zmarli i jeszcze nie doszli do pełni światłości, którzy czekają na wyzwolenie, by dojść do tej pełni, i nasze święto.
To wszystko razem tworzy jedną całość.
Ale, jak powiedziałem, to od nas też zależy, jak ta całość się tworzy, jak szybko dojrzewa, bo Chrystus przestrzegał nas w tym dzisiejszym obrazie ewangelicznym, żebyśmy my sami nie czynili ze świątyni, którą jesteśmy od chrztu, targowiska J 2, Bardzo twarde słowa Chrystusa, który przyszedł do świątyń — również znaku i symbolu — i zaczął wyrzucać kupczących i handlujących w świątyni.
Znak bardzo czytelny i dla nas, i symbol bardzo zrozumiały. Są bowiem po dziś dzień ludzie, którzy przychodzą do świątyni ze sprofanowanowanymi świątyniami własnego ciała, własnego życia. Jak chodzące trupy, jak umarli, którzy wiedzą o tym, że trzeba zmartwychwstać, dotknąwszy się Ciała Zmartwychwstałego, Boga, który jest w Eucharystii.
Wspominamy dzisiaj liturgiczną rocznicę poświęcenia kościoła własnego. Od tego czasu w naszym kościele rozpoczęło się uroczyste sprawowanie kultu: udzielanie sakramentów, głoszenie słowa Bożego, a także gromadzenie się wiernych na osobistą i wspólną modlitwę. Dzisiaj pragniemy popatrzeć z wdzięcznością na przeszłość i objąć naszą modlitwą wszystkich, którzy stali u początku powstania tej świątyni: duszpasterzy i wszystkich parafian, którzy w jakikolwiek sposób — modlitwą, cierpieniem, materialnym darem czy ofiarną pracą — przyczynili się do jej powstania.
Mamy stosowną okazję, by szczerze podziękować Bogu za nasz kościół, w którym gromadzimy się na sprawowanie tajemnic wiary, w którym doświadczamy tajemnicy Boga żyjącego wśród nas i w nas. Uwielbiajmy więc Boga w tym domu, w którym gromadzimy się i czujemy się jak jedna rodzina zebrana wokół Chrystusa, obecnego pośród nas.
Dziękujmy za to szczególne miejsce, na które dniem i nocą są zwrócone oczy Pana. Pełni dumy, zachwytu i wdzięczności wołajmy: Jak miła, Panie, jest świątynia Twoja. Przy tej okazji warto podkreślić, że zanim pojawił się ten kościół jako miejsce modlitwy, w którym możemy się wspólnie gromadzić, w sercach ludzi tętniło życie Kościoła duchowego.
Otaczamy ten ołtarz.
Liturgia Kościoła - Homilia, Rocznica poświęcenia kościoła, 2
Na nim dokonuje się ofiara Chrystusa. Nie ma kościoła, nie ma Mszy świętej, nie ma Komunii świętej bez ołtarza. Czy to znaczy, że tabernakulum nie jest ważne? To znaczy, że tabernakulum podczas Mszy świętej jest niepotrzebne. Bo Chrystus jest obecny pośród nas na ołtarzu. A w tabernakulum Pan Jezus jest nam potrzebny, abyśmy mogli Go adorować poza Mszą świętą, albo byśmy zanieśli Go chorym, jako Komunię świętą.
Dlatego kapłan całuje ołtarz. Dlatego okadzamy ołtarz. I dlatego podczas Mszy świętej to właśnie ołtarzowi oddajemy cześć przez skłon ciała, a gdy po przeistoczeniu jest już na nim Pan Jezus — wówczas przez przyklęknięcie. Stąd też, gdy dobry architekt przystępuje do tworzenia projektu kościoła, zastanawia się najpierw, gdzie będzie stał ołtarz.
Obok ołtarza jest ambona. To nie jest ambonka. To nie jest jakiś pulpit. To jest ambona — ołtarz słowa Bożego. Tak, jak z ołtarza Chrystus karmi nas Ciałem i Krwią swoją, tak z ambony karmi nas swoim słowem. A przecież — jak mówi Pismo Święte — nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych Mt 4, 4.
Z ambony czytamy i komentujemy słowo Boga. Z ambony powinniśmy czytać czytania, śpiewać psalm, głosić Ewangelię i kazanie.
Z ambony podajemy też intencje modlitwy wiernych. Gdy czytamy słowo Boga, korzystamy z księgi Pisma Świętego zwanej lekcjonarzem. Natomiast, gdy czytanie wykonujemy z innego miejsca lub, gdy korzystamy przy tym z jakichś karteczek, na których napisane jest słowo Boże, wówczas pokazujemy nasz brak szacunku wobec tego Bożego słowa.
Znakiem obecności Chrystusa podczas Mszy świętej są w końcu ludzie. Po pierwsze kapłan, który jest in persona Christi [zastępuje Chrystusa, uosabia Chrystusa]. To prawda, że jest jednym z nas, ale jest też — w tym znaczeniu — kimś wyjątkowym.
W jednej parafii podczas kazania głoszonego na ambonie ksiądz chciał przekonać ludzi, że popełnia grzechy, ponieważ jest przecież jednym z nich, taki jak oni. I wtedy jeden pan powiedział głośno na cały kościół: Skoro jesteś taki jak my, to po coś tam wchodził.
Jest też taka historia o biskupie — Św. Franciszku Salezym, który pewnego razu wyświęcił na kapłana jednego kleryka. Ale gdy się wejdzie do środka katedry i ogląda się ten sam witraż pod światło, z wewnątrz, co za gra kolorów, postaci, znaczeń! Musimy stanąć wewnątrz Kościoła, aby zrozumieć jego tajemnicę.
W środku, nie tylko instytucjonalnie, ale w sercu. Ewangelia na rocznicę poświęcenia kościoła nie mówi ani słowa o budowie czy budynku kościelnym, natomiast mówi o zbawieniu Zacheusza i całego domu. Ale domu w starożytnym znaczeniu, czyli domowników, mieszkańców, rodziny i służby. W Kościele najważniejsi są ludzie, a nie architektura i malarstwo, mury i rzeźby.
Ewangelia na rocznicę poświęcenia kościoła nie mówi ani słowa o budowie czy budynku kościelnym, natomiast mówi o zbawieniu Zacheusza i całego domu. Ale domu w starożytnym znaczeniu, czyli domowników, mieszkańców, rodziny i służby. W Kościele najważniejsi są ludzie, a nie architektura i malarstwo, mury i rzeźby.
Co nie znaczy, że architektura nie ma znaczenia; ma, ale jest wtórna wobec człowieka. To nawrócony, uduchowiony i wierzący człowiek tworzy piękną architekturę sakralną, dając w ten sposób naturalne, spontaniczne świadectwo swojej wiary. Pierwsze czytanie Rt 1,1.
Psalm Ps Ewangelia Mt 22, Cytat dnia. Będziesz miłował Pana Boga swego Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy Mt 22, Refleksja na dziś. Słowo o Psalmach. Rocznica konsekracji kościoła własnego Świątynia znakiem Boga - serce ludzkie świątynią Boga. Kościół jest żyjącym dzisiaj Chrystusem; prośmy, aby serca wszystkich dzieci Kościoła były żywą świątynią Boga.
Wysłuchaj, Panie, modlitwy Kościoła. Kościół jest widzialnym znakiem przymierza Boga z ludźmi; prośmy za widzialną głową Kościoła papieżem Franciszkiem, aby prowadził nas do niewidzialnej świątyni nieba. Kościół jest domem wszystkich ochrzczonych; błagajmy, aby chrześcijanie przyczynili się do jedności wszystkich synów ludzkich.
Kościół jest duchową świątynią opartą na kamieniu węgielnym, którym jest Chrystus; prośmy, aby w Polsce można było budować materialne świątynie, jako znak duchowej więzi z Bogiem i ludźmi.