3 kolory niebieski

Ma wysokie czoło i duże piwne oczy. Jego włosy są jasno-brązowe. Jego nos jest duży, usta wąskie. Na twarzy ma delikatne zmarszczki. Jest małomówny. Sprawia wrażenie niepewnego siebie. Gatunek - Reportaż. Trzy kolory — Niebieski Dramat. Trzy kolory — Niebieski. Opis filmu: Młoda kobieta, Julie, traci w wypadku samochodowym męża i jedyną córkę.

Przy wszystkich jej częściach pracowali także scenarzysta Krzysztof Piesiewicz oraz kompozytor Zbigniew Preisner. Tytuły poszczególnych filmów wchodzących w skład cyklu nawiązują do kolorów francuskiej flagi. Historie w nich opowiedziane opierają się na haśle Wolność, równość, braterstwo fr.

Trzy kolory – Wikipedia, wolna encyklopedia

Liberté-Égalité-Fraternitépochodzącym z czasów rewolucji francuskiej. Julie spotyka się z nią i przekazuje jej dom, który był bliski sprzedaży. Jednocześnie decyduje się dokończyć dzieło swojego męża, opracowując i finalizując jego utwór muzyczny [1].

Film kończy utrzymana w błękitnej kolorystyce, sześciominutowa sekwencja z akompaniamentem dokończonego hymnu, ukazująca dalsze losy najważniejszych bohaterów. W ostatnim ujęciu kamera zatrzymuje się na oczach Oliviera, w których odbija się twarz płaczącej ze szczęścia Julie [3].

Źródło: Internetowa Baza Filmu Polskiego [1]. Nakręciwszy we Francji Podwójne życie WeronikiKrzysztof Kieślowski napisał wraz z Krzysztofem Piesiewiczem rozpisany na trzy części scenariusz trylogii Trzy kolory. Pomysł na trylogię wyszedł od Piesiewicza, który oparł ją na trzech hasłach rewolucji francuskiej : wolności, równości, braterstwie [4].

Jak twierdził Kieślowski, Niebieski miał stanowić polemikę z hasłem wolności [4].

Trzy kolory: Biały CDA

Jak wynika jednak z części wywiadów, Kieślowski w przeciwieństwie do Piesiewicza nie przywiązywał szczególnej uwagi do haseł rewolucyjnych, a pierwsza część trylogii nosiła tytuł Niebieski po prostu dlatego, że na fladze francuskiej jako pierwszy widnieje kolor niebieski [5]. W przeciwieństwie do Dekaloguktórego poszczególne części się ze sobą zazębiały, Trzy kolory cechuje jednak — poza wspólnym tematem — znacznie mniejszy wzajemny związek.

Niebieskijako pierwsza część trylogii, miał zostać w całości nakręcony we Francji [6].

Początkowo Kieślowski planował, że główna bohaterka wyjeżdża po śmierci bliskich z Paryża do prowincji, z dala od ludzi. Początkowo jako odtwórczynię roli Julie Kieślowski zamierzał zaangażować Isabelle Huppertale zobaczywszy występ tejże w źle przezeń przyjętym filmie Malina Wernera Schroetera, zdecydował się obsadzić w głównej roli Juliette Binoche [8].

Produkcją filmu zarządzał Marin Karmitzktóry zdaniem Kieślowskiego miał znacznie większe doświadczenie w branży aniżeli Leonardo de la Fuente, producent Podwójnego życia Weroniki [9]. Znaczną część ekipy filmowej stanowili Francuzi. Kieślowski, nie znając dobrze francuskiego, komunikował się z ekipą za pośrednictwem tłumacza Romana Grena [11].

Operatorem Niebieskiego był Sławomir Idziakchoć początkowo kręceniem zdjęć do pierwszej części trylogii miał zająć się Piotr Sobociński [12]. Przy kręceniu Niebieskiego zastosowano cztery ściemnienia kadru, które oddzielają od siebie cztery miesiące z życia głównej bohaterki [13]. Cechą charakterystyczną filmu miała być również kolorystyka nawiązująca do tytułu.

Teraz pewnie zostanę zbesztany i wyzwany od nic nierozumiejących idiotów, ale swoją ocenę muszę podtrzymać. Film oglądałem trzy razy i próbowałem pojąc co w nim takiego wspaniałego i nic.

Trzy kolory: Niebieski muzyka

Dla mnie przede wszystkim niepojęta jest postawa Kompletnie nie rozumiem tego filmu. Nie podoba mi się też z jakim poczuciem wyższości wypowiadają się tutaj fani. Strasznie nudne są takie artystyczne, patetyczne filmy, w których nikt nie zachowuje się jak w prawdziwym życiu. Przykład: Julie otwiera drzwi dla Lucille, Zgadzam się z przedmówcami, że bohaterka zachowuje się momentami sztucznie, ale w sytuacji totalnego buntu i bluzwisu życiowego czasami reaguje się w dziwny sposób, byle tylko nie pokazać, że coś Nic się w filmie nie dzieje A obraz jest tak chłodny i obcy, że aż nie chce się tego ogladać Zaproponowana przez Kieślowskiego wizja nieprzeniknionego świata, obfitująca w symbole i przypadkowe, ale znaczące spotkania jednak nie do wszystkich trafiała.

Nawet przyjaciele, wśród nich Agnieszka Holland i Hanna Krall, bywali krytyczni. Symbole w filmach Kieślowskiego uznawano za nazbyt sztuczne, infantylne. Dla większości francuskiej publiczności Kieślowski pozostał jednak wirtuozem kina.

Trzy kolory: Niebieski CDA

Pasował do romantycznej wizji Polaka; pochodzenie ze wschodniej Europy dodawało mu aury tajemnicy. Jego autorska i zmysłowa estetyka trafiła do wrażliwości mieszkańców Zachodu złaknionych metafizyki. Filmy Kieślowskiego wpasowały się w te trendy, oferując poezję i niejednoznaczność w przystępnej wersji.

Kieślowski, posługując się filmowym językiem, pokazywał, że nawet drobiazgi i prozaiczne wydarzenia mogą być postrzegane jako ważne symbole. Fascynację kinem Kieślowskiego wiele z nas przechodzi w nastoletnim wieku.

Bardziej ceniło się jego oszczędniejsze formalnie dokumenty. Dziś myślę, że te oceny były zbyt surowe. Wpisany w tę rzeczywistość fatalizm zdaje się istnieć w podwalinach współczesności. To filmy, które każą zastanowić się, co by było, gdyby nasze losy potoczyły się inaczej.

7,7 66 ocen. 6,9 ocen krytyków. Młoda wdowa po tragicznej śmierci męża i córki postanawia zerwać z przeszłością oraz żyć w odosobnieniu.

Podobne rozmyślania okazują się ponadczasowe — w dialog z twórczością Kieślowskiego wchodzą dziś między innymi Małgorzata Szumowska czy Jagoda Szelc. Kino Kieślowskiego wciąż mieni się kolorami, jak pokazywane przez niego szklane paciorki.